пустазво́н, ‑а, м.
Разм. Чалавек, які гаворыць пустое; балбатун, пустамеля. Мятла цвёрда абяцаў, а ён не пустазвон, а чалавек слова. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)