му́зыка ж. Musík f -; Tónkunst f - (музычнае мастацтва);
лёгкая му́зыка Unterháltungsmusik f -;
займа́цца му́зыкай Musík máchen;
пакла́сці на му́зыку vertónen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
музы́ка м. высок. (музыкант) Músiker m -s, -, Musikánt m -en, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
музыка
Том: 18, старонка: 219.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
музыка
Том: 18, старонка: 220.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Му́зыка ’галіна мастацтва’, ’твор або сукупнасць музычных твораў’, ’выкананне і гучанне музычных твораў на інструментах’, ’музычны інструмент’, драг. ’танцы’ (ТСБМ, Гарэц., Яруш., Бяльк., Лучыц-Федарэц), музы́ка ’музыкант’, ’скамарох’ (ТСБМ, Нас., Мядзв., Гарэц., Яруш., Касп., Шат., Бяльк.; Нік. Очерки, 2; Мат. Гом., Сл. ПЗБ, ТС), ст.-бел. музыка, музика, музыкъ ’музыка’ (1565 г.) запазычана са ст.-польск. muzyk ’тс’, muzyka ’музычны інструмент’, якія з лац. mūsicus ’музычны; музыкант; паэт’, mūsica ’мастацтва Муз’, ’музыка, музычнае мастацтва’ < ст.-грэч. μουσικός ’які належыць Музам’, ’музыкант’, ’мастацкі, паэтычны, адукаваны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 159 і 161). У ст.-рус. мове лексема мусикия, мусикиа ’музыка’, ’спевы’, ’музычны інструмент’, ’музыкант-жанчына’ з XII ст. (Фасмер, 3, 6). Гл. таксама Краўчук (Праблемы філал., 60), Маргаран (ЭИРЯ, 4, 1968, 90–94).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
музы́ка
(польск. muzyk < лац. musicus, ад гр. musikos = музычны)
музыкант-выканаўца; той, хто іграе на музычным інструменце.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
му́зыка
[польск. muzyka < лац. musica, ад гр. musike (techne) = музычнае мастацгва]
1) від мастацтва, які адлюстроўвае рэчаіснасць у гукавых вобразах, а таксама творы гэтага мастацтва;
2) выкананне твораў гэтага мастацтва;
3) перан. прыемнае для слыху гучанне чаго-н. (напр. м. размовы, м. ручая).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
музы́́ка
(польск. muzyk < лац. musicus, ад гр. musikos = музычны)
музыкант-выканаўца; той, хто іграе на музычным інструменце.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
му́зыка
[польск. muzyka < лац. musica, ад гр. musike (techne) = музычнае мастацтва]
1) мастацтва, якое адлюстроўвае рэчаіснасць у гукавых вобразах, а таксама творы гэтага мастацтва;
2) выкананне твораў гэтага мастацтва (напр. м. і спевы);
3) перан. прыемнае для слыху гучанне чаго-н. (напр. м. размовы, м. ручая).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
рэп-му́зыка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
рэп-му́зыка |
| Р. |
рэп-му́зыкі |
| Д. |
рэп-му́зыцы |
| В. |
рэп-му́зыку |
| Т. |
рэп-му́зыкай
рэп-му́зыкаю |
| М. |
рэп-му́зыцы |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)