лушчэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лушчыць.

2. Дзеянне і стан паводле дзеясл. лушчыцца (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

spréuig

a які́ лу́шчыцца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перешелу́шиваться страд.

1. лу́шчыцца;

2. пералу́шчвацца; см. перешелу́шивать.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

łuskać się

незак. лушчыцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

łuszczyć się

незак. лушчыцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

лупі́цца, лупіцца; незак.

1. Лушчыцца, абдзірацца; аблазіць. Лупіцца скура. Лупіцца афарбоўка. □ Твар у камандзіра быў загарэлым, як бронза. Лупіўся нос. Гурскі.

2. Зал. да лупіць ​1 (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

schúppen

1.

vt чы́сціць, а(д)чышча́ць

2.

(sich) лу́шчыцца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

чи́ститься

1. чы́сціцца;

2. страд. чы́сціцца; шарава́цца; ваксава́цца; абіра́цца; скрэ́бціся, струга́цца; лу́шчыцца, луза́цца; перабіра́цца; выціра́цца; см. чи́стить.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ По́рша ’адходы ад воску’ (паст., Сл. ПЗБ). Не зусім ясна. Хутчэй за ўсё, звязана з поршы ’парша’ (гл.), параўн. польск. parch ’лускавінка, струп’, што ўзыходзіць да *рыхь ад *рыхпо/і ’лушчыцца’, параўн. Банькоўскі, 2, 500. Параўн. парх (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лушчэ́нне ср.

1. луще́ние, чи́стка ж., шелуше́ние;

2. щёлканье, луще́ние;

3. с.-х. луще́ние;

1-3 см. лу́шчыць;

4. шелуше́ние; см. лу́шчыцца 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)