непрахо́днасць, -і, ж.

1. гл. непраходны.

2. Няздольнасць прапускаць што-н. (аб органах чалавека або жывёлы; спец.).

Н. кішэчніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стул, ‑у, м.

Дзеянне кішэчніка; спаражненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кішачнапо́ласцевыя, -ых.

Назва аднаго з найбольш прымітыўных тыпаў мнагаклетачных беспазваночных жывёлін, у якіх поласць выконвае функцыі кішэчніка (медузы, паліпы і інш.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кал, ‑у, м.

Змесціва кішэчніка, якое выдзяляецца пры спаражненні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыспепсі́я, ‑і, ж.

Парушэнне нармальнай дзейнасці страўніка і кішэчніка.

[Грэч. dispepsia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пано́с, ‑у, м.

Расстройства дзейнасці кішэчніка з частымі вадкімі экскрэментамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bowel movement

спаражне́ньне, пра́ца кішэ́чніка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дызентэры́я, ‑і, ж.

Вострая інфекцыйная хвароба чалавека, якая суправаджаецца пашкоджаннем кішэчніка; крываўка.

[Грэч. dystnteria.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Заварот кішак, гл. Непраходнасць кішэчніка

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Панос ’расстройства дзейнасці кішэчніка з частымі вадкімі экскрэментамі’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС), ’вывадак’ (ТС), ’пачатак цяжарнасці’ (Гарэц., Др.-Падб., СЭС—4). Рус. поно́с ’расстройства дзейнасці кішэчніка’, укр. поно́с ’нараджэнне (у жывёл)’. Ад панесці < несці (гл.) у розных значэннях; бязафіксны назоўнік з апафаніяй у корані.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)