цугля́ць zügeln vt; гл. тс. кілзаць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

взну́здывать несов.

1. кілза́ць, закі́лзваць;

2. перен., прост. уціхамі́рваць, утаймо́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кэ́льза ’цуглі’ (Жыв. сл.). Гл. кілзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ґельза́ць ’кілзаць’ (Шатал.: «Каня трэба гельзаць…»). Дыялектная форма (з азванчэннем пачатковага к‑ > г‑) да кілза́ць ’тс’ (гл.), якое запазычана з польск. kiełzać. Параўн. Бел.-польск. ізал., 47–48. Гл. яшчэ ґе́лзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кі́злы ’цуглі’ (Абабур. дыс.). Гл. кілзаць, келзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

snaffle

[ˈsnæfəl]

1.

n.

цу́глі pl. onlý

2.

v.t.

кілза́ць, цугля́ць (каня́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zäumen

vt

1) кілза́ць

2) перан. уціхамі́рваць, утаймо́ўваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ґе́лзаць ’кілзаць’ (Сцяц.). Як і кілзаць (гл.), запазычанне з польск. kiełzać ’тс’ (аб паходжанні польск. слоў гл. Брукнер, 227–228). У бел. мове адбылося азванчэнне k‑ > g‑, што нярэдка бывае ў словах, дзе ёсць санорны r або l. Параўн. ге́льзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кілза́ — аб калысцы, якая коса калышацца (КЭС, лаг.). Параўн. кілзаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bridle​2 [ˈbraɪdl] v.

1. кілза́ць, закі́лзваць

2. lit. (at) задзіра́ць нос, ва́жнічаць; выража́ць гнеў, абурэ́нне;

bridle at smb.’s remarks узру́шыцца ад чыі́х-н. заўва́г

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)