карша́к гл. коршак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каршако́вы гл. коршак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карша́к,

гл. коршак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сары́ч зоол. сары́ч, -ча́ м., ко́ршак, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абяско́лераць, ‑ае; зак.

Тое, што і абясколерыцца. У чыстым, бясхмарным паднябессі, якое нібыта выцвіла і абясколерала, кружыў коршак. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каршуне́ц ’коршак’ (Маш.). Гл. каршун 1. Тыповая дэмінутыўная суфіксацыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Hábicht

m -s, -e заал. я́страб, ко́ршак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Карша́к ’каршун’ (ТСБМ, Маш., БДА, Нік. Арх., Бяльк., Касп.). Гл. коршак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каршачо́к, ‑чка, м.

Малады, невялікі коршак. Дробны каршачок плаваў над асіннікам, вавёрка імчалася цераз дубы. Чорны. Нудна пасвістваючы, высока над грэбляй лётаў, выглядаючы здабычу, маленькі каршачок. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каршачо́к ’каршун’ (Сержп. Грам.). Трэба адзначыць, што каршачок — дэмінутыўная форма ад коршак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)