паквакта́ць, ‑квакчу, ‑квокчаш, ‑квокча і паквахта́ць, ‑квахчу, ‑квохчаш, ‑квохча; зак.

Квактаць (квахтаць) некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Квахта́ць ’квактаць’ (ТСБМ, Мал.) (гл. квактаць), ’квакаць’ (Сл. паўн.-зах.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́хкаць ’квактаць, стагнаць’ (Яўс.). Як аб гэтым сведчаць значэнні, кантамінацыя квактаць і вохкаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Квянчэ́ць 1 ’квактаць’ (Нар. лекс.). Гл. квактаць.

◎ Квянчэ́ць 2 — пра ваду (Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Гл. КвЯКЧЭЦЬ©.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cluck

[klʌk]

1.

v.i.

квакта́ць

2.

n.

квакта́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

glúcksen

vi

1) квакта́ць

2) бу́лькаць, бульката́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Кво́ктушка ’квактуха’ (Мат. Гом.). Гл. квактаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Квок-квок ’квактаць (пра курыцу)’ (Нік. Напаў.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Квірча́ць ’квакаць, квактаць, вішчаць, бурчаць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. квіркаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кво́хаць ’квактаць’ (Жд. 3, Бяльк., Юрч., Гарэц., Др.-Падб.). Гл. квох.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)