костра́ спец. кастры́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

костри́ка спец. кастры́ца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paździerz

м. кастрыца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кастры́чны

‘да кастрыца’

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кастры́чны кастры́чная кастры́чнае кастры́чныя
Р. кастры́чнага кастры́чнай
кастры́чнае		 кастры́чнага кастры́чных
Д. кастры́чнаму кастры́чнай кастры́чнаму кастры́чным
В. кастры́чны (неадуш.)
кастры́чнага (адуш.)		 кастры́чную кастры́чнае кастры́чныя (неадуш.)
кастры́чных (адуш.)
Т. кастры́чным кастры́чнай
кастры́чнаю		 кастры́чным кастры́чнымі
М. кастры́чным кастры́чнай кастры́чным кастры́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кастра́, ‑ы, ж.

Тое, што і кастрыца. Ільняною кастрой двор усыпаны ў нас, І ідзём з новым кужалем мы. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вучо́насць, ‑і, ж.

Валоданне вялікімі ведамі; высокая адукаванасць. Чалавек вялікай вучонасці. □ — Нам з.. вучонасці [Леванка], хлеба не есці! — сядлаючы белакапытага каня, прамовіў Кастрыца. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сцібі́клі ’ігліца’, ’кастрыца’, ’адросткі пер’яў пасля лінькі’ (воран., Сл. ПЗБ). З літ. stibìkliai ’кастрыца, ігліца’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 190 з літ-рай).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кро́мля ’кастрыца, адходы пры ачыстцы льну’ (Сцяшк.). Да кром© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трэ́нне ‘кастрыца, цвёрдыя адходы пры апрацоўцы валакна’ (Сл. ПЗБ, Трух.). Узыходзіць да *ter‑ьn‑ьje < прасл. *terti > це́рці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Раскатруба́чыць, роскотруба́чыць ’раскудлаціць’ (ПСл). Няясна; магчыма да *каструба́чыць, што ўзыходзіць да *kostrъba, kostroba, kostrǫba ’лахманы, раскудлачаная галава’, звязанае з прасл. *kostra ’кастрыца, ачосы’ (Махэк₂, 283; ЭССЯ, 11, 163). Гл. каструбаваты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)