скакуно́к, ‑нка, м.

Разм. Памянш.-ласк. да скакун (у 1 знач.). Канёк-скакунок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канькі́ мн. гл. канёк

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

łyżwa

ж. канёк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

коньки́ мн., спорт. канькі́, -ко́ў, ед. канёк, -нька́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

конёк

1. уменьш. ко́нік, -ка м.;

2. (для катания на льду) канёк, -нька́ м.;

3. (на крыше) вільча́к, -ка́ м.;

4. перен. канёк, -нька́ м.;

морско́й конёк зоол. марскі́ ко́нік;

конёк-горбуно́к канёк-гарбуно́к;

◊

сесть на своего́ конька́ се́сці на свайго́ канька́;

э́то его́ конёк гэ́та яго́ канёк.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скакуно́к, -нка́ м., уменьш.-ласк. скакуно́к;

канёк-с. — конёк-скакуно́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́льчык, ‑а, м.

Верхні стык даху, страхі; канёк. Першая абора была ўжо пакрыта: вільчык прыкладзены кастрыцай, са страхі спушчана ўсё пазаддзе. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Накане́чнікі ’дзве дошкі, якія прымацоўваюцца па краях страхі і сходзяцца ўверсе, утвараючы канёк’ (расон., Шатал.). Як відаць з тлумачэння, да канёк ’вільчык’, аднак фанетычная форма сведчыць аб магчымым збліжэнні з канец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Канюкі́ ’канькі’ (пін., Нар. лекс.). Да канёк (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

канькі́, -о́ў, адз. канёк, -нька́, м.

1. Спартыўны інвентар, які складаецца са спецыялізаванага абутку і прымацаваных да яго рухомых ці нерухомых вузкіх сталёвых палазкоў; прызначаны для катання на лёдзе.

Фігурныя к.

2. Канькабежны спорт (разм.).

Мой любімы спорт — к.

|| прым. канько́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)