каўха́ць

‘мяўкаць, каркаць, назойліва прасіць, канькаць’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. каўха́ю каўха́ем
2-я ас. каўха́еш каўха́еце
3-я ас. каўха́е каўха́юць
Прошлы час
м. каўха́ў каўха́лі
ж. каўха́ла
н. каўха́ла
Загадны лад
2-я ас. каўха́й каўха́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час каўха́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

cadge

[kædʒ]

1.

v.t.

жабрава́ць, выкле́нчваць

2.

v.i.

жабрава́ць, папраша́йнічаць, ка́нькаць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

skomleć

незак. скавытаць; скуголіць; канькаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Монькала, мо́нькало ’проська, канькала’ (Нікан.). Утворана ад монькать ’канькаць’. Магчыма, узыходзіць да moliti ’прасіць’ > *moljati ’упрошваць’, у якім lʼ > nʼ з дадаваннем суфікса ‑k‑ па тыпу канькаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

попроша́йничать несов.

1. (нищенствовать) жабрава́ць;

2. (надоедливо просить) пренебр. папраша́йнічаць; (клянчить) ка́нькаць, кле́нчыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

skamlać

незак. скавытаць; скуголіць; хныкаць; канькаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Кня́гаць ’канькаць, выпрошваць’ (Нар. сл., Сл. паўн.-зах.). Гл. апяваць ©.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

mantyczyć

незак.

1. канькаць, дакучаць, надакучаць;

2. бурчаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ка́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Абл.

1. Мяўкаць (пра ката). Чмякнуўшыся з печы, кот пацёрся ля .. ног [Улляны], а потым ускочыў на табурэтку ля кухоннага стала і, не зводзячы жоўтых вачэй, ціха, нібы праз зубы, каўкаў і каўкаў. Гаўрылкін. // Каркаць (пра галку).

2. Назойліва прасіць, канькаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кро́мкаць 1 ’каркаць (пра крык гругана)’ (Нар. лекс.). Гл. крумкаць.

◎ Кромкаць 2 ’выпрошваць’ (Сцяшк. Сл.). Магчыма, кантамінацыя кромкацьі (гл.) і канькаць ’выпрошваць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)