азло́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; заг. азлабі; зак., каго-што.

Зрабіць злосным, зласліва настроіць да ўсяго навакольнага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сардані́чны

[лац. sardonicus (risus) = іранічны смех]

зласліва-насмешлівы, з’едлівы (пра смех).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

carp​2 [kɑ:p] v.

1. (at) прыдзіра́цца, чапля́цца; незычлі́ва/нядобразычлі́ва/зласлі́ва крытыкава́ць

2. бурча́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

vituperate [vɪˈtju:pəreɪt] v. (against) fml ла́яць; зласлі́ва напада́ць; зло́снічаць;

vituperate aga inst smb. абліва́ць каго́-н. гра́ззю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

азло́блены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад аздобіць.

2. у знач. прым. Які зрабіўся (стаў) злосным у выніку няўдачы, непрыемнасці і пад.; зласліва настроены да ўсяго навакольнага. // Які выяўляе злосць, бязлітаснасць. Азлоблены погляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сардані́чны

[лац. sardonicus (risus) = іранічны смех]

зласліва-насмешлівы, з’едлівы (напр. с-ая ўсмешка).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

taunt​2 [tɔ:nt] v.

1. гавары́ць з’е́дліва, падко́лваць, падпуска́ць шпі́лькі

2. зласлі́ва папрака́ць, кі́даць папро́кі;

taunt smb. with cowardice абвінава́чваць каго́-н. у баязлі́васці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гы́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Адрывіста і пагрозна вурчаць (звычайна пра сабак). Джэк адным скокам дагнаў.. [камень] і гыркаў, ляскаючы зубамі. Крапіва.

2. Разм. Груба і зласліва гаварыць, адказваць каму‑н.; пакрыкваць. Здаецца, што хлопцы злыя і раздражнёныя: гыркаюць адзін на аднаго, кашляюць, чхаюць, шморгаюць насамі. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Tuch

I

n -(e)s, Tücher

1) ху́стка; хусці́на; касы́нка; ша́лік

◊ wie ein rótes ~ auf j-n wírken — ≅ дзе́йнічаць на каго́-н. ве́льмі зласлі́ва [раздражня́льна]

2) ану́ча

II

n -(e)s, -е сукно́

ráues ~ — грубашэ́рснае сукно́

gróbes ~ — драп

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ула́дны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Схільны навязваць сваю волю, загадваць, падначальваць сабе. Быстры, уладны і настойлівы, .. [Ермакоў] заўсёды кіраваў іншымі і прызвычаіўся, каб яго паважалі і слухаліся. Мележ. Мужчына ішоў з сабакам, моцны і шыракаплечы, уладны і пераможны і сам падобны на Геракла. Караткевіч. // Які выражае ўладу, волю, рашучасць; уладарны. [Жанчына] акінула Анатоля з галавы да ног уладным позіркам.. і лагодна ўсміхнулася. Ваданосаў. — Стой! Не варушыся! — пачуў .. [Карніцкі] уладны і моцны шэпт, як толькі выбраўся на супрацьлеглы бераг. Паслядовіч.

2. (звычайна з адмоўем «не»). Які мае права, уладу што‑н. рабіць. Агонь у камінку гарэў ласкава і роўна, над ім не ўладны быў асенні вецер, што зласліва шастаў за акном... М. Стральцоў.

3. перан. Неадольны, усемагутны. Уздыхне зямля шчасліва — і з пачуццём асалоды, Уся аддасца ўладнай сіле рук працоўных чалавека. Буйло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)