зашчэ́пліванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. зашчэпліваць — зашчапіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зашчапля́ць гл. зашчапіць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зашчэ́пліваць гл. зашчапіць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

hasp

[hæsp]

1.

n.

за́шчапка, зашчэ́пка, кля́мка f.

2.

v.t.

зашчапля́ць, зашчапі́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Прышчапі́ць 1 ’перасадзіць частку жывой расліны (вочка, чаранок) на тканку другой’ (ТСБМ, Нас., Шпіл., Мат. Гом., ЛА, 1), ’увесці ў арганізм вакцыну’ (ТСБМ), прышчэ́піць, прышчэ́пліваць ’прышчапіць; прышчэпліваць воспу’ (калінк., чэрв., Сл. ПЗБ; ТС). Гл. шчапі́ць, шчапля́ць. У другім значэнні калька рус. привива́ть ’уводзіць вакцыну’.

Прышчапі́ць 2 ’зачыніць на зашчапку; зашчапіць’; ’прычапіць пры дапамозе прышчэпкі, зашчапкі’ (ТСБМ, ТС). Да шчапі́ць, шчапля́ць ’злучаць, звязваць’.

Прышчапі́ць 3 ’прыбраць, прывесці ў парадак’ (Мат. Гом.). Гл. папярэдняе слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fasten

[ˈfæsən]

v.t.

1) прымацо́ўваць, прывя́зваць, зьвя́зваць; сашчэ́пліваць (папе́ры); сашрубо́ўваць

2) сьціска́ць (ру́кі, зу́бы)

3) зачыня́ць; замыка́ць; зашпіля́ць

to fasten a door — зашчапі́ць дзьве́ры

to fasten a blouse — зашпілі́ць блю́зку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

запере́ть сов.

1. (на ключ) замкну́ць, мног. пазамыка́ць; (на крючок) зашчапі́ць, мног. пазашчэ́пліваць; (затворить) зачыні́ць, мног. пазачыня́ць;

2. в др. знач. запе́рці, мног. пазапіра́ць;

запере́ть неприя́тельский флот запе́рці варо́жы флот;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

haczyk

м.

1. кручок;

zamknąć drzwi na haczyk — зашчапіць дзверы на кручок;

kupiłem ~i do łowienia ryb — (я) купіў кручкоў рыбу вудзіць;

2. закавыка; закавычка; падвох;

połknąć haczyk — заглынуць кручок; трапіцца на кручок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прышчапі́ць ​1, ‑шчаплю, ‑шчэпіш, ‑шчэпіць; зак., што.

1. Перасадзіць, частку жывой расліны (вочка, чаранок) на тканку другой, каб перадаць пэўныя ўласцівасці. Аднак жа ў мяне і рука такая лёгкая: бывала, што ні пасаджу, што ні прышчаплю — усё прымецца. Кулакоўскі. // Надаць расліне якія‑н. ўласцівасці шляхам перасадкі на яго часткі другой расліны. «Мы выгадуем і прышчэпім сорак тысяч дзічак», — казаў камандзір на агульным сходзе. Паслядовіч.

2. Увесці ў арганізм вакцыну, каб папярэдзіць або вылечыць якую‑н. хваробу. Прышчапіць воспу.

3. перан.; каму-чаму. Дамагчыся засваення (якой‑н. думкі, пачуцця, навыкаў і пад.). Кожны [з настаўнікаў] любіць свой прадмет, імкнецца прышчапіць гэтую любасць вучням. Дубоўка. Бацька тады пачаў як мае быць прывучаць сына да сальнай справы, думаючы ўтлумачыць сыну і на практыцы прышчапіць яму гандлярскую дыпламатыю, каб пасля ён мог павялічыць маштабы свайго фамільнага таленту. Чорны. Васіль адмахнуўся ад пустых размоў і настойліва дамагаўся аднаго: прышчапіць людзям любоў і цікавасць да вучобы. Шамякін.

прышчапі́ць ​2, ‑шчаплю, ‑шчапіш, ‑шчэпіць; зак., што.

1. Зачыніць на зашчапку; зашчапіць. [Рыгор] уварваўся ў кватэру, нават забыўшы прышчапіць дзверы, і, не распранаючыся, сеў за пісанне. Гартны.

2. Прычапіць пры дапамозе якой‑н. прышчэпкі, зашчапкі. Кірдун падышоў да Алеся і прышчапіў да яго збройнага раменьчыка кінжал і пісталет. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)