заклінава́цца, ‑нуецца; зак.

Перастаць рухацца ў выніку шчыльнага прыціскання да чаго‑н. Затвор вінтоўкі заклінаваўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́ктарны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сектара (у 1 знач.). // Які мае форму сектара. Сектарны затвор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́саўка ж. засо́в м., задви́жка; (в воротах — ещё) затво́р м., запо́р м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

shutter [ˈʃʌtə] n.

1. акані́ца

2. затво́р фота аб’екты́ва

♦

put up the shutters infml закры́ць (якую-н. справу)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Bajonéttverschluss

m -es, -verschlüsse штыхавы́ затво́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ство́рка ‘кожная з дзвюх рухомых палавінак дзвярэй, аканіц, варот і пад.’ (ТСБМ), створ ‘зачыненне (дзвярэй, вакон)’, ство́рчысты ‘створкавы’ (Нас.). Сюды ж створ ‘частка прасторы, абмежаваная стойкамі, перакладзінамі’, ‘створка’ (ТСБМ). З рус. ство́рка, створ ‘тс’, як і ўкр. створ (гл. ЕСУМ, 5, 404). Гл. затвор.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

замо́к, -мка́, мн. -мкі́, -мко́ў, м.

1. Прыстасаванне для запірання чаго-н. на ключ.

Дзвярны з.

Заперці дзверы на з.

За сямю (дзесяццю) замкамі (перан.: старанна схаваны). На замку (запёрта). Граніца на замку (перан.: надзейна абаронена).

2. Затвор агнястрэльнай зброі.

З. гарматы.

3. Спосаб змацавання частак драўляных канструкцый (спец.).

4. Верхняя злучальная частка аркі, скляпення (спец.).

|| прым. замко́вы, -ая, -ае (да 2—4 знач.; спец.) і замо́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Verschlúss

m -es, -schlüsse

1) за́саўка, замо́к, кля́мар

2) затво́р

3) мед. непрахо́днасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schíeber

I

m -s, - спекуля́нт

II

m -s, - тэх. шы́бер; за́саўка; засло́нка; затво́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шчытавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да шчыта (у 2, 3 знач.). Шчытавы затвор. // Зроблены са шчытоў (у 2 знач.). Побач са шчытавымі дамамі вырасталі грубы з брусчаткі, акрэсліваючы будучыя вуліцы. Савіцкі. // Які праводзіцца з дапамогай шчыта (у 2 знач.). Шчытавы спосаб будаўніцтва тунеля.

2. Спец. Які мае шчыт (у 6 знач.). Шчытавая тля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)