зару́ка ж. зало́г м., гара́нтия; руча́тельство ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перазалажы́ць, ‑лажу, ‑ложыш, ‑ложыць; зак., што.
Аддаць у залог паўторна, на новых умовах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Заста́ва ’месца ўезду ў мясцовасць і яго ахова’. Рус., укр. застава ’тс’, укр. яшчэ ’залог; харугва’, польск. zastawa ’заслон’, уст. ’залог’, ’сталовы прыбор’, ’плаціна’, серб.-луж. zastawa ’шчыт (у плаціне)’, в.-луж. яшчэ ’залог’, чэш. zástava ’залог’, кніжн. ’сцяг, харугва’, ’натуральная перашкода з дрэў, крыг і г. д.’, славац. zástava ’сцяг’, уст. ’залог’, славен. zastȃva ’сцяг’, ’залог’, ’укладка’, серб.-харв. за̑става, за̏става ’сцяг’, балг. заста̀ва ’застава’, ’хмара, што закрывае сонца’. Ст.-рус. застава ’атрада які ахоўвае войска на маршы ці на месцы’ (XII–XV стст.), ’пост пры ўездзе ў мясцовасць’ (XVI–XVII стст.). Утворана ў прасл. з тэмай ‑a ад дзеяслова zastaviti, прэфіксальнага вытворнага ад staviti (гл. ставіць) ’ставіць нешта на шляху, выстаўляць нешта’ з далейшай спецыялізацыяй значэння ва ўсх.-слав. мовах (> балг.). Шанскі, 2, З, 63, БЕР, 1, 611.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
earnest1 [ˈɜ:nɪst] n. dated зада́так; закла́д, зало́г
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
залогадава́льнік, ‑а, м.
Той, хто аддае сваю рэч у залог (у 1 знач.) для гарантавання атрыманай пазыкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закла́д закла́д, -ду м., зало́г, -гу м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зало́говыйI зало́гавы, закладны́; см. зало́гI.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
страда́тельный лингв. зале́жны;
страда́тельный зало́г зале́жны стан.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
rękojmia
ж. залог; гарантыя;
rękojmia przyjaźni — залог сяброўства
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
залогатрыма́льнік, ‑а, м.
Той, хто прымае чужую рэч у залог (у 1 знач.) для гарантавання выдадзенай сумы грошай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)