га́льштук, -а, мн. -і, -аў, м.

Стужка, палоска тканіны, якая завязваецца вузлом ці бантам пад каўняром сарочкі, блузы.

Завязаць г.

◊

Залажыць за гальштук (разм., жарт.) — выпіць спіртнога.

|| прым. га́льштучны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ufałdować

зак. залажыць складкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

закла́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

1. гл. закласці, залажыць.

2. Палоска паперы або стужка, якая ўкладаецца ў кнігу, каб адзначыць патрэбную старонку.

Кніга з закладкай.

|| прым. закла́дачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міні́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Залажыць (закладваць) міну (міны). Вораг, адступаючы, узрываў масты, мініраваў пераправы. Мележ.

[Ням. minieren, ад фр. mine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закампастава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Залажыць для атрымання кампосту; ператварыць у кампост. — Мы закампаставалі ўжо больш чым тры тысячы вазоў гною. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зало́жаны

1. зало́женный;

2. порт. за́бранный;

1, 2 см. залажы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фартэ́цыя, ‑і, ж.

Уст. Невялікае ўмацаванне, крэпасць. // перан. Разм. Пачатак, аснова чаго‑н. [Старшыня:] — Вось мы і надумаліся залажыць тут [у пасёлку] ядро, фартэцыю нашага калгаса, яго штаб. Колас.

[Польск. forteca ад іт. fortezza.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́льштук м. га́лстук;

◊ залажы́ць (залі́ць) за г. — прост. заложи́ть (зали́ть) за га́лстук

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закла́дзены

1. в разн. знач. зало́женный; заде́ланный; см. закла́сці;

2. за́бранный; см. залажы́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

За́кензлы ’цуглі’ (малар., Нар. словатв.). Параўн. польск. zakiełznąć ’залажыць каню цуглі, закілзаць’. Відаць, метатэза келзн > кензл. Запазычана з зах.-балт. (гельзаць, келзы ’цуглі’, гл. Лаўчутэ, Сл. балт., 102–103), не выключана ў даным выпадку польск. пасрэдніцтва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)