зако́н

‘абавязковае для ўсіх правіла, устаноўленае вышэйшым органам дзяржаўнай улады’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зако́н зако́ны
Р. зако́на зако́наў
Д. зако́ну зако́нам
В. зако́н зако́ны
Т. зако́нам зако́намі
М. зако́не зако́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прэа́мбула, -ы, мн. -ы, -бул, ж. (спец.).

Уступная тлумачальная частка міжнароднага пагаднення, закона ці іншага прававога акта.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

узако́ненне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. узаконіць.

2. Пастанова, якая мае сілу закона (уст., афіц.).

Зборнік узаконенняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

закана... (гл. закона...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «закона...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: заканазнаўства, заканадавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́ўны, -ая, -ае.

1. Не скрыты, адкрыты.

Я. вораг.

2. Зусім відавочны.

Яўнае парушэнне закона.

Ён яўна (прысл.) памыляецца.

|| наз. я́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

правасу́дны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які адпавядае патрабаванням закона, заснаваны на правасуддзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэ-ю́рэ, прысл.

Кніжн. Юрыдычна, на падставе закона, фармальна; проціл. дэ-факта.

[Ад лац. de jure.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

законапрае́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Праект закона, які даецца на зацвярджэнне заканадаўчым органам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узакане́нне, ‑я, н.

Уст. Пастанова, распараджэнне ўрада, якое мае сілу закона. Зборнік узаканенняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зако́ннік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Знаўца законаў (у 2 знач.); заканазнавец.

2. Той, хто строга прытрымліваецца закона (у 2 знач.).

|| ж. зако́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)