заваява́льнік м., см. заваёўнік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завоева́тель заваёўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

захо́пнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто захапіў чужую тэрыторыю, вядзе захопніцкую палітыку, заваёўнік.

Чужаземныя захопнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заваёўніца, ‑ы, ж.

Жан. да заваёўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

захо́пнік, ‑а, м.

Той, хто імкнецца да гвалтоўнага авалодання чым‑н., хто ажыццяўляе захоп; заваёўнік. Чужаземныя захопнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Eróberer

m -s, - заваёўнік, захо́пнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

заваява́льнік, ‑а, м.

Тое, што і заваёўнік. Яшчэ мацней лютуюць заваявальнікі, зноў і зноў рыхтуючыся нанесці ўдар арміі савецкай краіны. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канкістадо́р, канквістадо́р

(ісп. conquistodor = заваёўнік)

1) удзельнік іспанскіх заваёўніцкіх паходаў у Паўд. і Цэнтр. Амерыку ў 15—16 ст.;

2) перан. заваёўнік, грабежнік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

покори́тель пакары́цель, -ля м.; заваёўнік, -ка м.;

покори́тель серде́ц шутл. пакары́цель сэ́рцаў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

zdobywca

м. заваёўнік;

zdobywca złotego medalu — залаты медаліст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)