шта́ба, ‑ы, ж.

Разм. Жалезная паласа для запірання дзвярэй; завала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зава́лачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Прызначаны для завалкі. Завалачнае акно. Завала машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засо́в м. за́саўка, -кі ж.; зава́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

То́нба ’завала, засоў’ (Рам. 1, Нар. Гом.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zawora

ж. засаўка, завала

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rygiel

м. засаўка, завала

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Кнэ́бэль ’завала’; «двары на кнэбэль замыкаліся» (Сл. паўн.-зах.). Гл. кнебіль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шта́ба

(польск. sztaba, ад ням. Stab)

жалезная паласа для запірання дзвярэй, завала, засаўка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ríegel

m -s, - за́саўка, зава́ла; кля́мар

◊ hínter Schloss und ~ пад замко́м

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zasuwa

ж.

1. засаўка; завала;

2. тэх. заслонка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)