першасвяшчэ́ннік, ‑а, м.

Уст.

1. Вярхоўны жрэц у некаторых старажытных народаў.

2. Духоўная асоба вышэйшага сану.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Sónnenpriester

m -s, -s жрэц Со́нца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kapłan

м.

1. святар; жрэц;

2. ксёндз

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ара́кул, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Месца, храм, дзе ў Старажытнай Грэцыі, Рыме, краінах старажытнага Усходу жрацы прарочылі ад імя Бога.

Дэльфійскі а.

2. У антычным свеце: жрэц-прадказальнік волі бажаства, які даваў адказы на розныя пытанні.

3. перан. Пра таго, чые меркаванні прызнаюцца бясспрэчнай ісцінай (іран.).

|| прым. ара́кульскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

priest

[pri:st]

n.

1) сьвята́р -а́, сьвяшчэ́ньнік -а m.

2) жрэц -аца́ m. (пага́нскі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вайдало́т, вайдэло́т ’саслоўе жрацоў у эпоху язычніцтва ў літоўцаў і прусаў’ (КТС). З літ. vaideliõtas ’жрэц’ (Фрэнкель, 15, 1179–1180; параўн. Брукнер, 599).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іерэ́й

(гр. hiereus = жрэц)

святар у праваслаўнай царкве.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

бо́нза м

1. (будыйскі жрэц) Bónze m -n, -n;

2. пагард (бюракрат) Bónze m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аўгу́р, ‑а, м.

1. У Старажытным Рыме — жрэц, які тлумачыў уяўную волю багоў па шчабятанню і палёце птушак.

2. Іран. Пра таго, хто свае спецыяльныя веды ператварае ў тайну, хто робіць выгляд, што ведае асаблівыя тайны.

[Лац. augur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іерэ́й

(гр. hiereus = літар. жрэц)

адна з назваў свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)