еката́нне ср.

1. стена́ние;

2. визжа́ние, визг м.;

1, 2 см. еката́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

еката́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. екатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Леапард узбіўся ўгору, як мяч, закалаціўся ў паветры з шалёным екатаннем і рыкам. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пераске́п ’расколіна, трэшчына’ (Нас.). Да пера- і скеп‑ < скапаць ’расколваць’ (гл), а таксама екатаць, шчэпка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пераёчыцца (піряёчыцца) ’напакутавацца’ (Юрч. СНЛ). Да пера- (гл.) і ёчыць < ёкаць/еката́ць (гл.) ’галосіць, вішчаць працяглы час’ > ’пакутаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

брахаць, гаўкаць, цяўкаць, залягацца, екатаць, яхкаць □ залівацца брэхам

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

whine

[hwaɪn]

1.

v.i.

1) скавыта́ць; скуго́ліць; еката́ць (пра саба́ку)

2) пішчэ́ць, хны́каць (пра дзіця́)

3) нарака́ць; ска́рдзіцца

2.

n.

1) скавыта́ньне, скуго́леньне n.

2) піск -у m., хны́каньне, нарака́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)