манда́т, ‑а, М ‑даце, м.

1. Дакумент, які пацвярджае тыя або іншыя правы і паўнамоцтвы прад’яўніка. Дэпутацкі мандат. □ [Мілоўскі] заявіў, што ён хоча быць у ліку мабілізаваных [на харчразвёрстку], на што і атрымаў згоду. Як нарада скончылася, Мілоўскі ўзяў мандат і пайшоў дадому. Галавач.

2. Права кіраваць былой калоніяй Германіі або некаторай часткай тэрыторыі былой Асманскай імперыі, якое давалася Лігай нацый пасля першай сусветнай вайны краінам-пераможцам.

[Лац. mandatum — даручэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mandat, ~u

м.

1. мандат;

mandat poselski — дэпутацкі мандат;

złożyć mandat — скласці з сябе паўнамоцтвы;

2. штраф;

ukarać kogo ~em — пакараць каго штрафам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

манда́т м.

1. Mandát n -(e)s, -e, Vóllmacht f -, -en;

дэпута́цкі манда́т Ábgeordnetenmandat n;

2. гіст.:

краі́на, яка́я ма́е манда́т (на кіраванне якой-н тэрыторыяй) Mandatárstaat m -(e)s, -en;

атрыма́ць манда́т на кірава́нне чым-н. das Mandát über etw. (A) bekómmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)