дэпута́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дэпута́цкі дэпута́цкая дэпута́цкае дэпута́цкія
Р. дэпута́цкага дэпута́цкай
дэпута́цкае		 дэпута́цкага дэпута́цкіх
Д. дэпута́цкаму дэпута́цкай дэпута́цкаму дэпута́цкім
В. дэпута́цкі (неадуш.)
дэпута́цкага (адуш.)		 дэпута́цкую дэпута́цкае дэпута́цкія (неадуш.)
дэпута́цкіх (адуш.)
Т. дэпута́цкім дэпута́цкай
дэпута́цкаю		 дэпута́цкім дэпута́цкімі
М. дэпута́цкім дэпута́цкай дэпута́цкім дэпута́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэпута́цкі депута́тский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэпута́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Дэпутата, належыць яму. Дэпутацкія абавязкі. Дэпутацкае пасведчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэпута́цкі Deputíerten-, Ábgeordneten-;

дэпута́цкі манда́т Ábgeordnetenmandat n -(e)s, -e;

уручы́ць дэпута́цкі за́пыт éine (Deputíerten)ánfrage [Ábgeordneteninterpellation] vórbringen* [éinbringen*]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэпута́т, -а, М -та́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Выбарны прадстаўнік, член выбарнай дзяржаўнай установы.

Гарадскі Савет дэпутатаў.

Д.

Нацыянальнага сходу.

2. Выбарная асоба, упаўнаважаная выконваць якія-н. даручэнні.

|| ж. дэпута́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дэпута́цкі, -ая, -ае.

Д. мандат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

депута́тский дэпута́цкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манда́т, -а, М -да́це, мн. -ы, -аў, м.

Дакумент, які пацвярджае тыя або іншыя правы і паўнамоцтвы прад’яўніка.

Дэпутацкі м.

|| прым. манда́тны, -ая, -ае.

Мандатная камісія.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

poselski

1. дэпутацкі;

2. пасланніцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

манда́т

(лац. mandatum)

дакумент, які пацвярджае паўнамоцтва каго-н., права на што-н. (напр. дэпутацкі м.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

манда́т

(лац. mandatum = даручэнне)

дакумент, які пацвярджае паўнамоцтвы каго-н, права на што-н. (напр. дэпутацкі м.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)