дыкто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, ж.

1. гл. дыктаваць.

2. мн. -і, -то́вак. Тое, што і дыктант.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

dictate [dɪkˈteɪt] v. дыктава́ць (у розных знач.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыктава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да дыктаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыктава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. дыктаваць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падыктава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Разм. Дыктаваць некаторы час. Падыктаваць з гадзіну машыністцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dyktować

незак.

1. дыктаваць;

2. перан. дыктаваць; падказваць; загадваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

diktíeren

vt

1) дыктава́ць

2) зага́дваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Раздыхтава́цца ’разгаварыцца’ (Сл. ПЗБ). Няясна. Магчама, утворана ад дыхце́ць ’цяжка дыхаць’ ці ад дыктава́ць (з польск. dyktować), гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dictate

[ˈdɪkteɪt]

1.

v.

1) дыктава́ць

2) зага́дваць, кама́ндаваць

2.

n.

зага́д, нака́з -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зава́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Разм.

1. Загана, недахоп. Гэта толькі мы адны патрапілі, Не хаваючы сваіх завад, Дыктаваць папраўкі геаграфіі І наноў гісторыю каваць. Лужанін.

2. Перашкода. Слабаму жывату і вада — завада. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)