падубі́ць, ‑дублю, ‑дубіш, ‑дубіць; зак., што.

Спец.

1. Выдубіць усё, многае. Падубіць усе шкуры.

2. Дубіць некаторы час. Трэба яшчэ падубіць аўчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубі́цца, дубіцца; незак.

Зал. да дубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадубі́ць, ‑дублю, ‑дубіш, ‑дубіць; зак., што.

Апрацаваць пры дапамозе дублення, выдубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надубі́ць, ‑дублю, ‑дубіш, ‑дубіць; зак., што і чаго.

Прыгатаваць дубленнем нейкую колькасць чаго‑н. Надубіць скур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадубі́ць, ‑дублю, ‑дубіш, ‑дубіць; зак., што.

Спец.

1. Выдубіць усё, многае. Перадубіць усе шкуры.

2. Сапсаваць празмерным дубленнем. Перадубіць аўчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́чынка ’апрацоўка скуры’ (Янк. III). Ад вы́чыніць < чыніць *’дубіць, апрацоўваць скуры’; параўн. укр. чинити, рус. дыял. паўдн. чинить ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tan​2 [tæn] v.

1. вырабля́ць (скуру), дубі́ць

2. загара́ць

3. infml лупцава́ць

♦

tan smb.’s hide infml, dated мо́цна біць каго́-н.; дуба́сіць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

lóhen

I

vi пала́ць, палымне́ць

II

vt дубі́ць (скуру)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ду́блены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад дубіць.

2. у знач. прым. Выраблены дубленнем. Дубленая скура. // Зроблены з футра або скур, апрацаваных дубленнем. За сталом у чырвоным дублёным кажусе сядзеў выселкаўскі брыгадзір Лявон Гарнастай. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

garbować

незак. дубіць;

garbować skórę — дубасіць каго; скуру з каго дзерці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)