Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
стро́іцца¹, стро́юся, стро́ішся, стро́іцца; незак. (разм.).
1. Мець намер, збірацца.
Дзядзька строіўся будаваць хату.
2. Прыбірацца ў прыгажэйшае адзенне (разм.).
Дзяўчаты строіліся ў святочныя сукенкі, круціліся перад люстэркам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
карчакава́ты, -ая, -ае.
1. 3 вялікай колькасцю карчоў; карчысты (разм.).
Карчакаватая дарога.
2. Пра чалавека, яго постаць: каржакаваты (разм.).
Тоўсты, к. дзядзька сядзеў на ганку.
|| наз. карчакава́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
uncle
[ˈʌŋkəl]
n.
1) дзя́дзька -і m.
2) informal дзя́дзька -і m., мужчы́на ў старэ́йшым ве́ку
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вуй 1 ’дзядзька па маці’ (Янк. БП, 537); ’дзядзька’ (Сцяшк. МГ), ву́йко ’дзядзька, брат маці’ (Бесар.), укр. ву́йко ’дзядзька, брат бацькі’, рус. уй, вуй ’дзядзька, брат маці’, польск. wuj, wujek, чэш. ujec, славац. ujec, ujko, ujo, в.-луж. wuj, н.-луж. hujk, балг. вуйка́, ву́йко, ву́йчо, макед. вујко, серб.-харв. у̏ја̄к, у̏јац, славен. ujěc. Прасл. *ujь — дакладны адпаведнік ст.-прус. awis ’дзядзька’; параўн. таксама літ. avúnas ’дзядзька’, гоц. awō ’баба’, ст.-в.-ням. ô‑heim, ст.-ісл. aue ’пляменнік’, лац. avus ’дзед’, avunculus ’дзядзька’, якія ўзыходзяць да і.-е. *au̯os (au̯i̯os?) (Младэнаў, 74; Фасмер, 4, 155; Махэк₂, 668; Трубачоў, История терм., 81 і наст.; БЕР, 1, 198; Брукнер, 637; Шаур, Etymologie, 47; адносна суфікса ‑jь гл. Слаўскі, SP, 1, 8 і наст.).
Вуй 2 выкл. ’ой’ (Шат.). Гл. уй ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
granduncle
[ˈgrænd,ʌŋkəl]
n.
дзя́дзька ба́цькі або́ ма́ці
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Óheim
m -s, -e устар. дзя́дзька
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
stryj
м. дзядзька (брат бацькі)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дя́дя дзя́дзька, -кі м., мн. дзядзькі́, -ко́ў; детск. дзя́дзя, -дзі м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
разва́жны, -ая, -ае.
1. Якому ўласціва развага, роздум; разважлівы.
Дзядзька — чалавек р.: спачатку падумае, а потым скажа.
2. Які змяшчае ў сабе павучанне, параду і пад.
Разважнае слова.
3. Спакойны, паважны, размераны.
Ісці разважным крокам.
|| наз. разва́жнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)