фіта́, -ы́, ДМ фіце́, ж.

Перадапошняя літара старога рускага алфавіта, якая была запазычана з грэчаскай мовы для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыспе́рсія, ‑і, ж.

Раскладанне, раздзяленне, рассейванне. Дысперсія святла. Дысперсія гука.

[Лац. dispersio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ратацы́зм, ‑у, м.

Спец. Картавасць, няправільнасць у вымаўленні гука «р».

[Ад грэч. rhō — назва літары «р».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

burr​1 [bɜ:] n. ling. заднеязы́чнае вымаўле́нне гу́ка [r] (на поўначы Англіі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

рэфра́кцыя, -і, ж. (спец.).

Пераламленне светлавога праменя ў атмасферы, а таксама змена напрамку гукавых ваганняў з-за неаднароднасці асяроддзя.

Р. святла.

Р. гука.

|| прым. рэфракцы́йны, -ая, -ае.

Рэфракцыйная з’ява.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

soundproof [ˈsaʊndpru:f] adj. гуканепраніка́льны;

a soundproof studio сту́дыя з гука непраніка́льнымі сце́намі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

націска́льнасць, ‑і, ж.

Такое становішча складу або гука, калі на яго падае націск.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

элі́зія, ‑і, ж.

У мовазнаўстве — пропуск канцавога галоснага гука ў слове, калі наступнае слова пачынаецца з галоснага.

[Лац. elisio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палаталіза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Змякчэнне зычных гукаў шляхам дабавачнага пад’ёму сярэдняй часткі языка да паднябення. Палаталізацыя гука «л».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

iloczas, ~u

м. лінгв. даўжыня гука, квантытэт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)