гра́мата

‘уменне чытаць і пісаць’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. гра́мата
Р. гра́маты
Д. гра́маце
В. гра́мату
Т. гра́матай
гра́матаю
М. гра́маце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

берасця́ны берестяно́й;

○ ~ны́я гра́маты — берестяны́е гра́моты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

credentials [krɪˈdenʃlz] n. pl.

1. паслужны́ спіс; манда́т; пасве́дчанне

2. dipl. вяры́цельныя гра́маты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дакуме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Дзелавая папера, што пацвярджае права на што-н.

Апраўдальны д.

Д. аб адукацыі.

2. Пасведчанне, што пацвярджае асобу прад’яўніка.

Праверка дакументаў.

3. Пісьмовыя помнікі, якія сведчаць пра гістарычныя падзеі.

Старажытнабеларускія граматы — гістарычныя дакументы.

Архіўныя дакументы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэпані́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Унесці (уносіць) дэпазіт.

2. Перадаць (перадаваць) на захаванне. Дэпаніраваць ратыфікацыйныя граматы.

[Ад лац. deponere.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэпане́раваць

(лац. deponere)

1) уносіць на дэпазіт;

2) перадаваць на захаванне (напр. д. ратыфікацыйныя граматы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уручы́ць áushändigen vt, überréichen vt, übergében* vt;

уручы́ць даве́рчыя гра́маты дып. das Begláubigungsschreiben überréichen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вы́нятка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Невялікі ўрывак, выпіска з якога‑н. тэксту. Вынятка з кнігі, з граматы, з пратакола.

2. Выкінутая, прапушчаная частка тэксту; купюра. Выняткі цэнзуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ГАНАРО́ВАЯ ГРА́МАТА ПРЭЗІ́ДЫУМА ВЯРХО́ЎНАГА САВЕ́ТА РЭСПУ́БЛІКІ БЕЛАРУ́СЬ,

гл. ў арт. Граматы Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь.

т. 5, с. 20

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пісьменнік ’той, хто піша літаратурныя творы’ (ТСБМ, Гарэц.), ’граматны’ (Касп.) < пісьме́нны ’які ўмее чытаць і пісаць, граматны’ (ТСБМ, Мядзв., Гарэц., Варл.) і суф. ‑нік са значэннем носьбітаў адпаведнай прыметы. Параўн. ст.-рус. письменникъ ’граматы чалавек’ (1686).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)