гра́белькі, -лек.

1. гл. граблі.

2. Прыстасаванне ў форме грабель на кассі, каб зручней было касіць збожжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грабці́

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. грабу́ грабё́м
2-я ас. грабе́ш грабяце́
3-я ас. грабе́ грабу́ць
Прошлы час
м. гро́б граблі́
ж. грабла́
н. грабла́
Дзеепрыслоўе
цяп. час грабучы́

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

grabie

мн. граблі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гра́белькі, ‑лек; адз. няма.

1. Памянш.-ласк. да граблі; невялікія граблі.

2. Прыстасаванне ў форме грабель на касе, якой скошваюць збожжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grabiarka

ж. конныя граблі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hayrake

[ˈheɪreɪk]

n.

1) гра́блі pl. only.

2) ко́нная грабі́лка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

стаўпе́ц, ‑пца, м.

Драўляны брусок у граблях, у які заганяецца зуб’е. Граблі новыя, а стаўпец зламаўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Згра́бны ’прыгожы’ (Сл. паўн.-зах.). З польск. zgrabny ’тс’. Гл. граблі, грэбці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ра́штра

(лац. rastrun = граблі)

разец з пяццю лёзамі, які прымяняецца пры гравіраванні нот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Гра́біць ’грабіць’ (БРС). Параўн. рус. гра́бить, укр. гра́бити, польск. grabić, балг. гра́бя, ст.-слав. грабити і г. д. Прасл. *grabiti ’хапаць, грабіць, браць; зграбаць і да т. п.’ Да і.-е. *ghrōbh‑; параўн. ст.-інд. grāháyati ’прымусіць схапіць’. Гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 97; Фасмер, 1, 449–450; Траўтман, 95–96; Бернекер, 1, 344; Слаўскі, 1, 333–334. Ад гэтага прасл. дзеяслова ўтворана *grabja, *grabji ’граблі, грэбень’ (’тое, чым зграбаюць’): бел. гра́блі, рус. гра́бли, укр. граблі́, польск. grabie, чэш. hrábě і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)