Verbum

ту́лава, -а, мн. -ы, -аў, н.

Цела чалавека або жывёлы без галавы і канечнасцей.

галаві́зна, -ы, ж.

Мяса з галавы жывёлы, рыбы як прадукт харчавання.

Міска капусты з галавізнай.

танзу́ра, -ы, мн. -ы, -зу́р, ж.

Выбрытае месца на макаўцы галавы ў духоўных каталіцкіх асоб.

гільяці́на, -ы, мн. -ы, -ці́н, ж.

Прылада для пакарання смерцю шляхам адсякання галавы асуджанага.

|| прым. гільяці́нны, -ая, -ае.

нахмы́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ліцца; зак.

Прыціснуўшы вушы да галавы, падрыхтавацца да нападу або абароны (пра каня).

неўрастэні́я, -і, ж.

Неўроз, пры якім павышаная ўзбуджальнасць спалучаецца з хуткай стамляльнасцю, раздражняльнасцю, болем галавы, парушэннем сну.

|| прым. неўрастэні́чны, -ая, -ае.

заплю́хацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак.

Пакрыцца пырскамі (вады, гразі і пад.).

З. з галавы да ног.

|| незак. заплю́хвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

хра́па, -ы, мн. -ы, храп, ж.

1. Пярэдняя частка галавы буйной жывёлы, морда.

2. Твар, нос чалавека (груб.).

Даць па храпе.

цік¹, -у, м. (спец.).

Нервовы стан, пры якім назіраецца міжвольнае перасмыкванне мышцаў твару, галавы, плячэй.

|| прым. ціко́зны, -ая, -ае.

Цікозная сутарга.