віхо́р​I м гл віхар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

wicher, ~u

м. віхор, віхар, віхура

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Віху́ра (паэт.) ’віхар, завея, буран’ (БРС, Яруш., КТС). Польск. wichura ’тс’. Гл. віхар. У бел., калі меркаваць па месцы націску і па кніжным характары слова, відаць, запазычанне з польск.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

віхо́р I (род. ві́хру) м., см. ві́хар 1

віхо́р II, -хра́ (о волосах) вихо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Dréhwind

m -(e)s, -e віхо́р, ві́хар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kréiselwind

m -(e)s, -e віхо́р, ві́хар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

twirl​1 [twɜ:l] n.

1. ві́хар;

a twirl of dust віху́ра пы́лу;

do a twirl вярце́цца, кружы́цца

2. віхо́р; ку́дзер, завіто́к, завіту́шка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вихрь м., прям., перен. віхо́р, род. ві́хру м., ві́хар, род. ві́хру м.; віху́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Віхры́ць ’кружыць віхрам (аб пыле, снезе)’ (БРС, Нас., КТС). Рус. вихри́ть, укр. вихри́ти, польск. wichrzyć, чэш. дыял. vichriť ’тс’. Да віхар (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смерч, ‑у, м.

Моцны віхар, які падымае ўгору і круціць слуп вады, пяску, пылу. Смерч на моры. □ Вясной падняўся над Закружжам чорны слуп смерчу, прайшоў па гародах, вырываючы з зямлі дрэвы, камяні. Асіпенка. // Пра што‑н., падобнае на смерч. Вогненны смерч. □ Гэта зноў машкара. Шэрым смерчам узнімаецца яна высока ў неба. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)