звярэ́дзіць, ‑рэджу, ‑рэдзіш, ‑рэдзіць; што.

Зак. да вярэдзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

труди́ть несов., уст. вярэ́дзіць; тру́дзіць; (голову — ещё) сушы́ць;

труди́ть го́лову сушы́ць галаву́;

труди́ть но́ги вярэ́дзіць (біць, тру́дзіць) но́гі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верадзі́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. вераджу́ вярэ́дзім
2-я ас. вярэ́дзіш вярэ́дзіце
3-я ас. вярэ́дзіць вярэ́дзяць
Прошлы час
м. верадзі́ў верадзі́лі
ж. верадзі́ла
н. верадзі́ла
Дзеепрыслоўе
цяп. час вярэ́дзячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярэ́дзіцца, вярэджуся, вярэдзішся, вярэдзіцца; незак.

Разм.

1. Шкодзіць самому сабе, натруджвацца, надрывацца, што‑н. робячы.

2. Зал. да вярэдзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гага́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. гагакаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ляцяць дзікія гусі.. Іх гагаканне, больш чым вясна, вярэдзіць душу. Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rozjątrzać

незак.

1. раздражняць; злаваць;

2. развярэджваць; вярэдзіць;

rozjątrzać ranę — развярэджваць рану

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

jątrzyć

незак.

1. вярэдзіць, развярэджваць, раздражняць (рану);

2. раз’ятрываць; дражніць (жывую істоту);

3. падбухторваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́круціць, ‑кручу, ‑круціш, ‑круціць; зак., што.

1. Круцячы ў адваротны бок, дастаць, выняць, выцягнуць што‑н. Выкруціць электрычную лямпачку. // Вывернуўшы руку, прымусіць каго‑н. адпусціць што‑н. Я рвануў.. [Капейку] раз і другі і кульнуў пад сябе на мох. Я намагаўся выкруціць з рук наган. Брыль. // Разм. Узмацніць, павялічыць (пра агонь у лямпе). Зося падышла да стала, выкруціла ў лямпе агонь, прысела на ўслоне. Гартны.

2. Круцячы што‑н., выціснуць ваду. Туравец сеў на траву і, стараючыся не вярэдзіць раненую руку, зняў боты, выкруціў мокрыя анучы. Мележ.

3. Высвідраваць. Выкруціць дрылём дзірку.

4. Разм. Вывіхнуць, вывернуць. Выкруціць руку, палец.

5. Разм. Круцячы, зрабіць, утварыць што‑н. Выкруціць мудрагелісты подпіс.

6. Разм. Выгадаць. Грамадой.. падручыўся напалавіну.. шнурок урабляць. Колькі там тае палавіны.., а Грамабой яшчэ і з гэтай палавіны сабе выкруціць. Крапіва.

•••

Мокры, хоць выкруці гл. мокры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)