по́чапка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.
1. Дужка ў вядры з вяроўкі, дроту.
2. Вяровачка або раменьчык, прывязаныя абодвума канцамі да чаго-н. (калыскі, кашолкі і пад.).
Торба з почапкай.
|| прым. по́чапачны, -ая, -ае і по́чапкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бечёвка ж. вяро́вачка, -кі ж., або́рка, -кі ж.; (шпагат) шпага́т, -ту м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Bíndfaden
m -s, -fäden шнуро́к, вяро́вачка, шпага́т
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
верёвка ж. вяро́ўка, -кі ж.; (бечёвка) вяро́вачка, -кі ж., або́рка, -кі ж.; мату́з, -за́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
верёвочка ж., уменьш. вяро́вачка, -кі ж., або́рка, -кі ж., шнуро́к, -рка́ м., матузо́к, -зка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Kórde, Kórdel
f -, -n дыял. шнуро́к, шпага́т, вяро́вачка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Ко́мбіца ’вяровачка, на якой трымаецца ў раўнавазе бязмен’ (Бяльк.). Гл. компіца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бычкі́, бэ́чке, бічайкі ’завязкі ў адзежы’ (Сакал.). Адбыць, да бічо́ўка, бічэ́йка ’вяровачка’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мытарок ’вяровачка, на якой вадзілі свойскіх жывёл і сляпцоў’ (Нік. Очерки). Да мотор (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Праўзу́к ’матузок, вяровачка’ (Сцяшк.), правзу́к ’тасёмка фартуха’ (Сл. Брэс.), праўзакі́ (слуц., Сл. ПЗБ). Рус. приу́з ’вяровачка, завязка’, ’рамень цэпа’, дыял. пск. приву́з, при́вузи, при́вза ’тс’. Беларускае слова — конфікснае ўтварэнне (пра- + ‑ук) ад кораня ‑уз‑, які ў словах вузел, уза і роднаснага вязаць (параўн. Фасмер, 3, 368). Гл. прузук.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)