венча́ть

1. сов. и несов. (короновать) ист. каранава́ць, вянча́ць;

2. сов., перен. увянча́ць;

3. несов. (соединять церковным браком) вянча́ць;

4. перен. уве́нчваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вянча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Прымаць царкоўны абрад шлюбу.

2. Зал. да вянчаць.

•••

Вянчацца на царства — каранавацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каранава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак. і незак., каго-што.

Правесці (праводзіць) цырымонію каранацыі; вянчаць каго‑н. на царства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вянча́цца

1. несов., церк. венча́ться;

2. несов., страд. венча́ться; см. вянча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уве́нчваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. каго-што. Ушаноўваць вянком, лаўрамі.

У. чэмпіёна лаўровым вянком.

2. што. Тое, што і вянчаць (у 2 знач.).

|| зак. увянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны (да 1 знач.).

|| наз. уве́нчванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

koronować

незак.

1. каранаваць;

2. перан. вянчаць; завяршаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wieńczyć

wieńczy|ć

незак. вянчаць; увенчваць;

koniec wieńczyć dzieło — канец – справе вянец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ukoronowanie

н.

1. каранацыя;

2. перан. увянчанне, завяршэнне;

być ~m czego — вянчаць што; быць вянцом чаго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

marry

[ˈmeri]

v., -ried, -rying

1) вянча́ць

2)

а) жані́цца з кім (пра мужчы́ну)

б) выхо́дзіць за́муж за каго́ (пра жанчы́ну)

3)

а) выдава́ць за́муж (дзяўчы́ну)

б) жані́ць (мужчы́ну)

She has married off all her daughters — Яна́ вы́дала за́муж усі́х сваі́х дачо́к

4) це́сна спалуча́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

tráuen

I

1.

vi (D) ве́рыць, давяра́ць, давяра́цца (каму-н.)

trau, schau wem — ≅ давяра́й, але́ ве́дай каму́

2.

(sich) асме́львацца; рызыкава́ць

sich nicht ~ etw. zu tun — не асме́ліцца [бая́цца] што-н. зрабі́ць

II

vt вянча́ць

sich ~ lássen* — вянча́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)