выра́зніца, ‑ы, ж.

Жан. да выразнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выража́льнік, ‑а, м.

Тое, што і выразнік. Выражальнік настрояў, інтарэсаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wyraziciel

м. выразнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

выка́знік м.

1. грам. сказу́емое ср.;

2. см. выра́знік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выка́знік, -а, м.

1. У граматыцы: галоўны член сказа, які абазначае дзеянне ці стан прадмета, выражанага дзейнікам.

2. Тое, што і выразнік.

Францішак Багушэвіч — в. думак і спадзяванняў простага народа.

|| прым. выка́знікавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

упа́дачнік, ‑а, м.

1. Выразнік эпохі ўпадку ў якой‑н. галіне грамадскага жыцця.

2. Разм. Той, хто паддаўся ўпадніцкім настроям.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

exponent [ɪkˈspəʊnənt] n.

1. выра́знік, тлумача́льнік (ідэі, тэорыі і да т.п.); прадстаўні́к

2. math. экспане́нт, пака́зчык ступе́ні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Wórtführer

m -s, -

1) ара́тар, прамо́ўца

2) прадстаўні́к, выра́знік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

трыбу́н, ‑а, м.

1. Гіст. Назва розных службовых асоб у Старажытным Рыме. Ваенны трыбун. Народны трыбун.

2. Грамадскі дзеяч — выдатны прамоўца і публіцыст. [Шэмет:] — Цяжкую страту панесла, партыя, няма ў жывых яе лепшага трыбуна [Кірава]. Лобан. // Выразнік чыіх‑н. ідэй, прынцыпаў, імкненняў. Трыбун сялянскіх мас.

[Лац. tribune.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ідэо́лаг

(ад гр. idea = паняцце + logos = вучэнне)

выразнік, абаронца ідэалогіі якога-н. грамадскага класа, групы, напрамку.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)