Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выко́лванне, ‑я, н.
Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. выколваць — выкалаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wykłuć
зак.выкалаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
вы́параць, -ру, -раш, -ра; -раны; зак.
1.што. Разрэзаўшы па швах, выняць.
В. рукаў.
2.што. Выкалаць чым-н. вострым.
В. вочы.
3.каго. Поручы, прымусіць вылезці адкуль-н.
В. лісу з нары.
4.што. Знайсці, адшукаць (разм.).
В. рэдкую кніжку.
|| незак.выпо́рваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́колотьсов.вы́калаць, мног. павыко́лваць;
◊
(темно́) хоть глаз вы́коли (цёмна) хоць во́ка вы́калі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
павыко́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Выкалаць усё, многае. Нізка навіслыя галіны, ужо амаль голыя, раз за разам сцябалі па твары, і я трымаў рукі перад сабою, каб не павыколваць вачэй.Дамашэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wyłupić
зак. вылупіць; вырваць; выдзерці;
wyłupić oczy — выкалаць вочы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
вы́параць, ‑ру, ‑раш, ‑ра; зак., што.
1. Адрэзаць, выразаць па шве што‑н. прышытае. Выпараць рукаў.
2.Выкалаць чым‑н. вострым. Выпараць вочы.
3.каго. Поручы, прымусіць вылезці адкуль‑н. Выпараць мядзведзя з берлагу.
4.Разм. Знайсці, адшукаць. Адзін ашчадлівы хлопец нават выпараў у сваім скарбіку паўкаробкі зубнога парашку і шчотку.Кулакоўскі.
выпара́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.
Незак.да выпарыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рэ́сціць ’дабіць, даканаць; пакараць’ (слон., Нар. лекс.), дарэ́сьціць ’дакончыць’ (Нар. сл.), ’разбурыць, разбіць’ (зэльв., Жыв. сл.). Рус.рестить ’лаяцца’, изрестити ’выкалаць’. Прасл.*restiti ’калоць, біць; лаяцца, караць’, магчыма, уяўляе сабой дэнамінатыў ад *restъ(ь?), верагодна ў значэнні ’калючка, вастрыё’, як, напрыклад *čьstiti ’шанаваць’ < *čьstь ’гонар’; gostiti ’гасцяваць’ < gostь ’госць’ (Гарачава, Этимология–1980, 105–106). Відаць, сюды ж рэ́сткі, мяркуючы па ілюстрацыі: крычэць на ўвесь свет рэсткім крыкам (Глеб Альгердзіч. Нашчадкі і спадкаемцы // Шыпшына, № 2, 1946. С. 36), са значэннем ’востры, пранізлівы’.