уче́ние

1. (действие) вучэ́нне, -ння ср., навуча́нне, -ння ср.;

вре́мя уче́ния час вучэ́ння (навуча́ння);

ко́нчить уче́ние ско́нчыць вучэ́нне (навуча́нне);

быть в уче́нии вучы́цца;

2. (наука, теория) вучэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

антало́гія², -і, ж.

Вучэнне аб быцці, характары і структуры рэчаіснасці.

|| прым. анталагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

касмало́гія, -і, ж.

Вучэнне пра Сусвет як пра адзінае цэлае.

|| прым. касмалагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дэманало́гія, -і, ж.

У некаторых рэлігіях: вучэнне аб дэманах, злых духах.

|| прым. дэманалагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

фідэі́зм, -у, м.

Філасофскае вучэнне, якое сцвярджае прымат веры над розумам.

|| прым. фідэісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дактры́на, -ы, мн. -ы, -ры́н, ж.

Вучэнне, навуковая філасофская, палітычная, ідэалагічная і пад. канцэпцыя.

Ваенная д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

багасло́ўе, -я, н.

Царкоўнае вучэнне пра Бога і догматы рэлігіі.

|| прым. багасло́ўскі, -ая, -ае.

Багаслоўскія кнігі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

леніні́зм, -у, м.

Вучэнне У.

І. Леніна, якое ўяўляе сабой сістэму філасофскіх, эканамічных, сацыяльна-палітычных поглядаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

эвалюцыяні́зм, -у, м. (кніжн.).

Вучэнне аб эвалюцыйным развіцці жыцця.

|| прым. эвалюцыяністы́чны, -ая, -ае і эвалюцыяні́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дэтэрміні́зм, -у, м.

Вучэнне аб заканамернасці і прычыннай абумоўленасці ўсіх з’яў прыроды і грамадства.

|| прым. дэтэрміні́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)