Verbum

звы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Павадка, прывычка.

Ведаць звычкі звера.

2. Звычай, традыцыя (разм.).

Мясцовая з.

то́нкасць, -і, ж.

1. гл. тонкі.

2. мн. -і, -ей. Самыя дробныя дэталі, асаблівасці чаго-н.

Ведаць т. справы.

Не ўдавацца ў тонкасці.

наскро́зь, прысл.

1. Праз усю таўшчыню чаго-н.

Прамокнуць н.

2. перан. Поўнасцю, цалкам.

Лес н. апавіты змрокам.

◊

Бачыць наскрозь — вельмі добра ведаць каго-н.

дзець, дзе́ну, дзе́неш, дзе́не; дзень; зак. (разм.).

1. Палажыць куды-н. так, што цяжка знайсці.

Куды ты дзеў ключ? Дзе ж я дзену гэтую кнігу?

2. Знайсці для каго-н. месца, прытулак.

Кацянят трэба некуды д.

◊

(Не ведаць) куды вочы дзець (разм.) — пра адчуванне сораму.

(Не ведаць) куды рукі дзець (разм.) — пра адчуванне няёмкасці, разгубленасці.

|| незак. дзява́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

павярхо́ўны, -ая, -ае.

Які не дае глыбокага аналізу, не закранае сутнасць чаго-н., несур’ёзны.

Павярхоўнае знаёмства са справамі.

Павярхоўна (прысл.) ведаць што-н.

|| наз. павярхо́ўнасць, -і, ж.

распараджа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. гл. распарадзіцца.

2. Кіраваць, ведаць кім-, чым-н.

У доме ўсім рспараджаецца бацька.

3. Весці сябе як гаспадар; камандаваць.

Р. ў чужой хаце.

знаць¹, зна́ю, зна́еш, зна́е; незак.

1. Тое, што і ведаць (у 1—5 знач.).

2. інф., у знач. вык. Відаць, можна заўважыць (уст.).

З. па слядах, што тут прайшоў воўк.