шапава́льня, ‑і, ж.

Уст. Майстэрня або памяшканне, дзе апрацоўваюць, валяць шэрсць, а таксама вырабляюць з яе валеныя рэчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ра́нне, ‑я, н.

Тое, што і раніца. Ад рання да вечара. □ [Лізавета:] — Я ўчора, пакуль машыну злавіла, выстаяла па шашы цэлае ранне. Чорны. Сонца толькі што ўзышло.. З усіх комінаў белыя слупы дыму валяць. Ранне марознае, празрыстае. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валя́шчы (БРС). Да валяць; параўн. рус. валящий ’тс’. Словаўтварэнне, як валачашчы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wálken

vt тэкст. валя́ць, мяць, камячы́ць

j-n ~ — разм. адлупцава́ць каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

fool​2 [fu:l] v.

1. абду́рваць;

You can’t fool him. Яго не абдурыш.

2. жартава́ць, шуткава́ць

fool about [ˌfu:ləˈbaʊt] phr. v. валя́ць ду́рня, дурэ́ць

fool around [ˌfu:ləˈraʊnd] BrE = fool about

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ва́лішны ’кастрыраваны’ (Грыг.). Да валашыць, збліжанага з валіць (параўн. рус. коновал, валяць ’кастрыраваць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валяй! ’шпар!, валі!’ (КТС). З рус. валяй ’валі, шпар, дзейнічай’ (разм.), якое да валяць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́лянка 1. Гл. ваненка.

Ва́лянка 2. Гл. ва́ленка.

Ва́лянка 3 ’суконная вялікая хустка’ (З нар. сл.). Да валяны < валяць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валя́ч ’лайдак, лежань’ (гродз., КЭС). Да валяць, валяцца, суфіксацыя, як у папіхач, крумкач. Параўн. рус. валявка, валяшка, валуй, валец, валюга ’гультай, разява, лежабока’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валю́шка ’кавалак гліны’ (Жд.). Валюшка < *валюша ’тое, што валяюць, валяецца’, якое да валяць ’паварочваць з боку на бок’; параўн. рус. катыш ’кавалак скачанага хлеба’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)