Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
безме́нбязме́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
steelyard[ˈsti:ljɑ:d]n.бязме́н
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
spring balance[ˌsprɪŋˈbæləns]n.BrEбязме́н; спружы́нныя ва́гі, ша́лі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
bezmian, ~u
м.бязмен
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Гаме́н ’бязмен’ (Бяльк.). Няяснае слова. Хутчэй за ўсё тут адбылася кантамінацыя лексемы бязме́н ’бязмен’ (гл.) з нейкім іншым словам: з якім, сказаць цяжка (магчыма, можна думаць пра абме́н ці штосьці падобнае). Ва ўсякім выпадку па адзінкавай назве нельга меркаваць аб яе этымалогіі, пакуль не знойдзецца новы параўнальны матэрыял.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Küchenwaage
f -, -n (кухо́нны) бязме́н, ва́гі
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пудо́вік, ‑а, м.
Тое, што важыць пуд, разлічана на пуд. Бязмен-пудовік. □ Апошні камень, — відаць, пудовік — бомкнуў так, што ледзь не выскачылі шыбы з вокнаў.Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ко́мбіца ’вяровачка, на якой трымаецца ў раўнавазе бязмен’ (Бяльк.). Гл. компіца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ка́нтар1 ’вуздэчка без цугляў для прывязвання каня’ (ТСБМ), ’моцны повад пры моцнай аброці (КЭС, лаг.). Ст.-бел.кантаръ ’аброць’. Запазычана са ст.-польск.kantar ’тс’, якое з венг.kantár, kentar < джагатайск.kantar ’кароткія лейцы’, тур.kantarma ’вуздэчка’ (Булыка, Запаз., 137; Слаўскі, 2, 46).
Ка́нтар2 ’спружынавы бязмен на шэсць пудоў’ (Сцяшк.) ’род бязмена’ (ТСБМ, Бяльк., Яруш., Растарг.; віц.КЭС; Сцяц. Нар.); ’чыгунная гіра’ (Мядзв.) ’бязмен з двума рычагамі’ (Мат. Гом.), ’вага’ (Яруш.). Укр.кантар, рус.контарь ’вага ў 2,5 пуда’, ст.-рус.контарь (з XVI ст.), польск.kantar ’вага ў 50 кг’. З тур.kantar ’вага, бязмен’, якое праз араб. узыходзіць да ст.-грэч.κβντηνάριον < лац.centēnārius ’цэнтнер’ (Фасмер, 2, 213; Слаўскі, 2, 46–47).