wydziwiać nad kim/czym — крытыкаваць каго/што па дробязях; чапляцца да дробязяў;
2. дзівачыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Брукаць, брукава́ць ’буркаваць (аб галубах)’ (Дзмітр., Шат., Сцяшк. МГ, Яруш., Сцяц.), бруку‑бруку (так перадаюць буркаванне галубоў — Сцяц.). Параўн. рус.бру́кать ’незразумела гаварыць’, укр.бру́кати ’буркаваць (аб галубах)’, бру́ку́! (выклічнік, што перадае буркаванне галубоў). Словы гукапераймальнага, выклічнікавага паходжання. Параўн. яшчэ ўкр.авру́кати ’буркаваць’. Тыповае спалучэнне губных (б, в) з санантам (‑р‑). Гл. яшчэ бурча́ць, бурчэ́ць, бу́ркаць, буркава́ць і г. д. (усё пад бурча́ць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
croak
[kroʊk]1.
n.
ква́каньне n. (жа́баў), ка́рканьне n. (варо́ны, крумкача́)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
mies
1.
aразм. агі́дны, дрэ́нны, по́длы
2.
adv
das sieht ~ aus! — гэ́та безнадзе́йна!
die Sáche steht ~! — спра́ва дрэнь!
~ máchen — бурчэ́ць, ныць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
grouch
[graʊtʃ]1.
informal – v.i.
бурчэ́ць; быць не ў гумо́ры; нарака́ць
2.
n.
1) дрэ́нны настро́й, незадаво́ленасьць
2) бурку́н -а́m., бурку́ха f.
3) нарака́ньне, бурча́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
grumble
[ˈgrʌmbəl]1.
v.i.
1) (at, about) нарака́ць, жа́ліцца на што
2) бурчэ́ць, мармыта́ць
3) тарахце́ць
2.
n.
1) нарака́ньне n.
2) бурчэ́ньне n.
3) тарахце́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пракуя́чыць ’прапіць, прамантачыць’ (Мат. Гом.). Бліжэйшыя адпаведнікі ў куя́ ’злосная жанчына’, укр.куя́ ’пануры чалавек, стары буркун’, рус.куя́ва ’неахайная, раскудлачаная жанчына’, польск.kujava ’неўрадлівы, бясплодны ўчастак поля’, якія ўзыходзяць да прасл.*kujati, параўн. рус.ц.-слав.куꙗти ’наракаць, бурчэць’, серб.-харв.кујати ’хварэць’, славен.kujati ’злавацца’ (падрабязна гл. Трубачоў, Эт. сл., 13, 85; Слаўскі, 3, 322 і наст., Сной₂, 333). Бел. дзеяслоў быў утвораны прэфіксальна-суфіксальным спосабам па тыпу прамантачыць, насвіннячыць і г. д.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Му́мліць ’жаваць з закрытым ротам’ (Растарг.), ’есці бяззубым ротам’ (Бяльк.), драг.му́млятэ ’тс’ (Лучыц-Федарэц). Рус.му́млить ’тс’, ’неразборліва гаварыць, мямліць’, польск.mumlać, memlać, каш.mumlac ’паволі жаваць’, н.-луж.mumliś, в.-луж.mumlić, mumolić ’жаваць з цяжкасцю’, чэш.mumlati, славен.mumljáti ’бурчэць’, серб.-харв.му̀мљти, му̀млати ’мармытаць’. Гукапераймальнае (Бернекер, 2, 75; Мацэнаўэр, LF, 11, 162; Фасмер, 3, 9). Паводле Махэка₂ (383), магчыма, з прасл.mъrmlati, mъrmъlati, якія таксама гукаперайманні. Сюды ж бар. мумля́цца ’здзеквацца’ (Сл. Брэс.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бурча́ць (БРС, Нас., Яруш., Касп., Бяльк., Шат.), бурчэ́ць (Гарэц.). Таксама бу́ркаць, бу́ркнуць, бурката́ць. Гэтыя дзеясловы азначаюць розныя гукі (шум вады, голас чалавека і да т. п.). Параўн. яшчэ буркава́ць (голубы буркуюць). Укр.бу́ркати, бурча́ти, буркоті́ти, буркота́ти, бурку́ку́! (выклічнік, які перадае голас голуба), рус.бу́ркать, бурча́ть, польск.burknąć, burczeć, славен.búrkati і г. д. Гукапераймальнае. Бернекер, 102; Праабражэнскі, 1, 54; Рудніцкі, 262; Шанскі, 1, Б, 233. Параўн. яшчэ Фасмер, 1, 245, 249. Няпэўна Бецэнбергер, BB, 26, 188 (сувязь з *burʼa ’бура’).