перабру́дзіцца, ‑бруджуся, ‑брудзішся, ‑брудзіцца; зак.

Забрудзіцца — пра ўсіх, многіх; запэцкацца ў бруд у многіх месцах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́зкі, ‑ая, ‑ае.

1. Аб які можна запэцкацца. Мазкія сцены.

2. Які лёгка пэцкаецца, брудзіцца; маркі. Белая тканіна — мазкая.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забру́дзіцца, ‑бруджуся, ‑брудзішся, ‑брудзіцца; зак.

Зрабіцца брудным; запэцкацца. — Сюды сядайце, а то на прызбе штаны забрудзяцца. Галавач. — Бачыш, крыху забрудзіўся, сёння ў цэху было работкі! Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мы́дзгаць ’пэцкаць, брудзіцца’ (Касп.). У выніку кантамінацыі бел. вэдзгаць, вэзгаць (гл.) і рус. (эа)мыэгаць ’завэдзгаць, запэцкаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ма́заться

1. ма́зацца;

2. (пачкаться, грязниться) разг. пэ́цкацца, ма́зацца, бру́дзіцца, забру́джвацца; (при прикосновении) разг. бра́цца;

3. страд. ма́зацца; пэ́цкацца, бру́дзіцца, забру́джвацца; см. ма́зать​ 1, 2.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

szargać się

незак. пэцкацца, брудзіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

brudzić się

незак. брудзіцца; пэцкацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

schmútzen

vi

1) пля́каць, бру́дзіць

2) пля́кацца, бру́дзіцца, быць ма́ркім

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мара́ться

1. (пачкаться) пэ́цкацца, бру́дзіцца;

2. (пачкать, быть марким) пэ́цкацца, ма́зацца;

3. перен. пэ́цкацца, паску́дзіцца;

не сто́ит мара́ться разг. не ва́рта пэ́цкацца;

4. страд. пэ́цкацца, бру́дзіцца, забру́джвацца; пля́міцца, нясла́віцца, га́ньбіцца; крэ́мзацца, пэ́цкацца, ма́зацца; крэ́сліцца, касава́цца; см. мара́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бры́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; незак.

1. Выказваць, адчуваць агіду да каго‑, чаго‑н. адмоўнага, брыдкага; гадзіцца. [Арлоўскі:] — Не даваць ніякага спуску парушальнікам! Цягнуць іх на сход, на суд грамадскі! І сарамаціць так, каб парушальнік брыдзіўся самога сябе за свой учынак! Паслядовіч.

2. Тое, што і брудзіцца.

3. Зал. да брыдзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)