уцяка́ч (род. уцекача́) м.

1. бегле́ц;

2. разг., см. бе́жанец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

uciekinier

м. бежанец; уцякач

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Flüchtling

m -s, -e уцяка́ч; бе́жанец

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

uchodźca

м. бежанец, эмігрант;

uchodźca polityczny — палітычны эмігрант

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

уцяка́ч, уцекача, м.

1. Той, хто ўцякае або ўцёк адкуль‑н. У [партызанскія].. рады ўліваліся ўсё новыя і новыя людзі — калгаснікі, абкружэнцы, уцекачы з нямецкага палону. М. Ткачоў.

2. Разм. Тое, што і бежанец.

•••

Даць (задаць) уцекача — тое, што і даць (задаць) дзёру (гл. даць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)