зага́на, -ы, мн. -ы, -га́н, ж.

1. Недахоп, які выклікае асуджэнне, ганебная ўласцівасць.

Тавар з заганай.

2. Фізічны недахоп.

З. вымаўлення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

reprehension [ˌreprɪˈhenʃn] n. ганьбава́нне; асуджэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

осужде́ние ср.

1. (судебное) асуджэ́нне, -ння ср., прысу́д, -ду м.;

2. (порицание) асуджэ́нне, -ння ср., ганьбава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абсвіста́ць, -ві́шчу, -ві́шчаш, -ві́шча; -вішчы́; -віста́ны; зак., каго-што.

Свістам выказаць каму-н. сваё неадабрэнне, асуджэнне.

А. артыста.

|| незак. абсві́стваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асвіста́ць, асвішчу́, асві́шчаш, асві́шча; асвішчы́; асвіста́ны; зак., каго-што.

Свістам выказаць сваё незадавальненне, асуджэнне каго-, чаго-н.

А. артыста.

|| незак. асві́стваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

denunciation [dɪˌnʌnsiˈeɪʃn] n.

1. асуджэ́нне

2. дэнанса́цыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

неодобре́ние неадабрэ́нне, -ння ср., неўхвале́нне, -ння ср.; (осуждение) асуджэ́нне, -ння ср.; (порицание) ганьбава́нне, -ння ср.; нездавальне́нне, -ння ср.;

вы́сказать неодобре́ние вы́казаць неадабрэ́нне (асуджэ́нне);

заслужи́ть неодобре́ние заслужы́ць асуджэ́нне;

вы́звать неодобре́ние вы́клікаць нездавальне́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гадаўё, -я́, н., зб.

1. Гадзюкі, гады (у 1 знач.).

У балоце многа гадаўя.

2. Пра людзей, дзеянні і ўчынкі якіх выклікаюць агіду, асуджэнне (разм., лаянк.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

condemnation [ˌkɒndemˈneɪʃn] n. асуджэ́нне; прысу́д, прыгаво́р, вы́рак (судовы)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

самабічава́нне, -я, н. (кніжн.).

1. Прычыненне сабе фізічных пакут, выкліканае рэлігійным фанатызмам.

2. перан. Суровае асуджэнне сябе, сваіх памылак, паводзін і ўчынкаў у выніку ўсведамлення іх нікчэмнасці, агіднасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)