Verbum

анлайнавы слоўнік

сцыфісто́ма

‘асобіна медузы ў пэўнай стадыі яе фарміравання’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

індыві́дуум, ‑а, м.

Кніжн. Кожны самастойна існуючы жывы арганізм; асобіна. // Асобны чалавек, асоба.

[Лац. individuum — асобіна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мута́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Асобіна жывёлін або раслін, якая ўзнікае ў выніку мутацыі (у 2 знач.).

[Ад лац. mutans ад mutare — мяняць, змяняць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́собь ж. асо́біна, -ны ж.; (о растениях — ещё) ка́ліва, -ва ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Са́мка ’асобіна жаночага полу’. Рус. са́мка ’тс’, укр. са́мка ’від дзіцячай хваробы’. Да сам з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зао́ід

(ад заа- + -оід)

асобіна калоніі ў каланіяльных арганізмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кастра́т

(лац. castratus)

асобіна мужчынскага полу, якой зрабілі кастрацыю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вібрыкуля́рыя

(ад лац. vibrare = дрыжаць)

відазмененая асобіна ў паліморфнай калоніі імшанак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Indivíduum

[-vi-]

n -s, -duen

1) індыві́д, асо́бны чалаве́к

2) біял. асо́біна

3) пагардл. няго́днік, падэ́рга

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

indywiduum

н.

1. індывідуум; асоба;

2. біял. асобіна;

3. разм. тып; суб’ект

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)