аргаты́зм, ‑а, м.

Слова, якое запазычана літаратурнай мовай з якога‑н. арго.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

argot [ˈɑ:gəʊ] n. ling. арго́, жарго́н;

thieves’ argot зладзе́йскі жарго́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Argót

[-go:]

m, n -s арго́, жарго́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Sóndersprache

f -, -en прафесіяна́льная мо́ва, арго́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

argot

[ˈɑ:rgoʊ]

n.

жарго́н -у m., арго́ n., indecl.

prisoners’ argot — турэмныжарго́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gwara

ж. лінгв.

1. гаворка; дыялект;

2. арго; жаргон;

gwara warszawska — варшаўскае арго;

3. уст. гутарка; гаворка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

па́па м.

1. церк. па́па;

П. Ры́мскі — Па́па Ри́мский;

2. (детское арго) хлеб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аргаты́зм

(фр. argotisme)

слова, запазычанае літаратурнай мовай з якога-н. арго.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Rótwelsch

n - i -s арго́, жарго́н (злодзеяў)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

жарго́н, ‑у, м.

Мова якой‑н. прафесіянальнай або сацыяльнай групы, насычаная вялікай колькасцю слоў і выразаў, спецыфічных толькі для гэтай групы. Жаргон дваранскага салона. Акцёрскі жаргон. // Умоўная мова, зразумелая толькі пэўнаму асяроддзю; арго. Зладзейскі жаргон.

[Фр. jargoh.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)