cancellation [ˌkænsəˈleɪʃn] n. адме́на, анулява́нне, спыне́нне, скасава́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

suspension [səˈspenʃn] n. спыне́нне, адтэрміно́ўка, адме́на (часовая);

the suspension of a law часо́вая адме́на зако́на;

the suspension of membership часо́вае выключэ́нне з чле́наў (арганізацыі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дэсегрэга́цыя, ‑і, ж.

Адмена сегрэгацыі, адмаўленне ад палітыкі сегрэгацыі (у 1 знач.), ліквідацыя заканадаўства, якое падзяляе насельніцтва паводле расавых адзнак.

[Ад лац. de... і segregatio — аддзяленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отме́на ж. адме́на, -ны ж.; (закона, решения — ещё) скасава́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэцэнтраліза́цыя, ‑і, ж.

1. Сістэма кіравання, пры якой частка функцый цэнтральнай улады пераходзіць да мясцовых органаў самакіравання.

2. Адмена або аслабленне цэнтралізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каса́цыя

(лац. cassatio = адмена, знішчэнне)

1) перагляд, адмена вышэйшай судовай інстанцыяй прыгавору ніжэйшай (параўн. апеляцыя 1);

2) прызнанне выбараў несапраўднымі і адмена іх.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

каса́цыя

(с.-лац. cassatio = адмена, знішчэнне)

1) заява, хадайніцтва аб пераглядзе прыгавору, а таксама перагляд, адмена вышэйшай судовай інстанцыяй прыгавору ніжэйшай (параўн. апеляцыя 1);

2) прызнанне выбараў несапраўднымі і адмена іх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэрага́цыя

(лац. derogatio)

частковая адмена старога закона.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Рэмі́сія ’часовае паслабленне або знікненне праяваў хваробы’ (ТСБМ). Ст.-бел. ремисия (ремисыя) ’адтэрміноўка рашэння справы на судзе’ < ст.-польск. remisyja ’тс’ < лац. rĕmissio ’перапынак; адмена’ (Булыка, Лекс. запазыч., 51).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэвака́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Адкліканне дыпламатычнага прадстаўніка ці ўпаўнаважанай асобы дзяржавай ці арганізацыяй, якая пасылала іх.

2. Адмена перш дадзенага распараджэння, даручэння.

3. Прапанова таго, хто выдаў чэк, ануляваць яго.

[Ад лац. revocatio — адазванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)