Verbum

анлайнавы слоўнік

абра́з

‘ікона’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

affront [əˈfrʌnt] n. абра́за, знява́га; прыніжэ́нне; кры́ўда

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

put-down [ˈpʊtdaʊn] n. infml абра́за, знява́га

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Démütigung

f -, -en абра́за, знява́га

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Beléidigung

f -, -en знява́га, абра́за

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Абэ́лка ’скарга, абвінавачанне’ (полац., Суднік, вусн. паведамл.) < польск. obełga ’абраза’ (Мартынаў, SlW, 68).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

апра́ва, -ы, мн. -ы, -ра́ў, ж.

1. Тое, у што ўстаўляецца што-н., аздоба чаго-н., рамка.

Люстэрка ў бляшанай аправе.

Акуляры ў дарагой аправе.

2. перан. Тое, што акружае як рамка.

Возера ў аправе кучаравых кустоў.

3. Металічнае пакрыццё абразоў як аздоба.

А. абраза.

|| прым. апра́вачны, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

lżenie

н. лаянка; абраза

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зауше́ние ср., уст.

1. (пощёчина) апляву́ха, -хі ж.;

2. (оскорбление) абра́за, -зы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

despekt, ~u

м. абраза; знявага

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)