арыенталі́зм

(ад п.-лац. orientalis = усходні)

1) захапленне Усходам, яго культурай;

2) усходні, арыентальны характар, адценне чаго-н. (напр. а. стылю).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

арэці́р

(фр. arrêter = спыняць)

прыстасаванне ў дакладным вымяральным прыборы для зберажэння яго ад пашкоджанняў у той час-, калі прыборам не карыстаюцца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бісектры́са

(фр. bissectrice, ад лац. bissectrix, -icis = якая рассякае папалам)

прамая лінія, якая праходзіць праз вяршыню вугла і дзеліць яго папалам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бі́тэнг

(гал. beting)

вертыкальная тумба на палубе судна, вакол якой наматаны якарны ланцуг, каб паменшыць хуткасць яго руху пры апусканні якара.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бо́ргес

(ням. Borgis, ад фр. bourgeois)

друкарскі шрыфт, сярэдні паміж корпусам і петытам, кегель яго роўны 9 пунктам (каля 3,38 мм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ватэрлі́нія

(гал. water-lijn, ад water = вада + lijn = лінія)

лінія на бартах судна, якая абазначае ўзровень асадкі яго пры поўнай загрузцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гіпаспады́я

(ад гіпа- + гр. spao = адрываю)

прыроджанае недаразвіццё мочавыдзяляльнага канала, пры якім яго вонкавая адтуліна адкрываецца на ніжняй паверхні палавога члена.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дах

(польск. dach, ад с.-в.-ням. dach)

1) верхняя частка будынка, якая пакрывае яго;

2) жыллё, прытулак (мець свой д.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ірыдыядыягно́стыка

(ад гр. iris, -idos = радуга, радужная абалонка + дыягностыка)

распазнаванне хвароб у чалавека па стану яго радужнай абалонкі вока, «вочная» дыягностыка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кантэ́кст

(лац. contextus = злучэнне, сувязь)

закончаная ў сэнсавых адносінах частка тэксту, якая дазваляе ўдакладніць значэнне кожнага слова, што ў яго ўваходзіць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)