бу́льбіна, ‑ы, ж.

Разм. Адзін клубень бульбы. Гнілая бульбіна. □ Міколка выкарпаў з цяпла дзесяць печаных бульбін. Лынькоў. Згадаюцца бульбіна з хлебам І кубак халоднай вады, — Тыя, з якімі пад небам Выраслі гарады. Кірэенка.

•••

Нос бульбінай — пра шырокі нязграбны нос.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

несуце́шны, ‑ая, ‑ае.

Такі, якога цяжка або немагчыма суцешыць. Усе плачуць. Асабліва несуцешны [гаспадар]. Лужанін. // Моцны па сіле праяўлення; які не паддаецца суцяшэнню. Несуцешнае гора. □ Досыць, Нёман мой шырокі. Плакала з табой. Больш у мора не пакоціш Несуцешных слёз. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vast

[væst]

adj.

1) велічэ́зны, вялі́зны; веліза́рны

a vast amount of money — вялі́зная ко́лькасьць гро́шай

2) шыро́кі, прасто́рны, неабся́жны

a vast desert — неабся́жная пусты́ня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

umfássend

1.

a

1) шыро́кі, вялі́кі, усеабды́мны

2) вайск. ахапля́ючы

2.

adv шыро́ка

~ gebíldet — шыро́ка адукава́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паранджа́

(рус. паранджа, ад ар. farandžija = верхняе адзенне)

шырокі доўгі халат з валасяной сеткай, якой мусульманскія жанчыны ў Сярэд. Азіі закрывалі твар ад чужых людзей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

простра́нный

1. (обширный) вялі́кі; шыро́кі; вялі́зны; (просторный) прасто́рны;

простра́нные владе́ния вялі́кія (шыро́кія, прасто́рныя) улада́нні;

2. (подробный) падрабя́зны; (многословный) шматсло́ўны, мнагасло́ўны;

простра́нное письмо́ падрабя́зны (шматсло́ўны, мнагасло́ўны) ліст.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расши́ренный

1. пашы́раны, расшы́раны;

расши́ренное воспроизво́дство расшы́ранае ўзнаўле́нне;

2. пашы́раны;

расши́ренный пле́нум пашы́раны пле́нум;

3. пашы́раны, залі́шне шыро́кі;

расши́ренное толкова́ние те́кста пашы́ранае (залі́шне шыро́кае) тлумачэ́нне тэ́ксту;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лаба́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. З вялікім выпуклым ілбом; шыракалобы. Апусціўшы лабатую вушастую галаву, .. [сабака] рынуўся насустрач мне. Савіцкі.

2. Падобны на лоб; акруглены, выпуклы. Лабаты ўзгорак. □ Жаўтагрывы, лабаты сланечнік павярнуў свой шырокі, бы рэшата, твар і пачаў углядацца на ўсход. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ло́пасць, ‑і, ж.

1. Шырокі плоскі канец чаго‑н.

2. Рабочая, плоскай формы частка вясла, суднавых колаў, грабных і паветраных вінтоў і пад. Байдарка шпарка ляціць па гладкая паверхні возера, падпарадк[оўва]ючыся раўнамерным, рытмічным узмахам вясла з дзвюма лопасцямі. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыро́ка, прысл.

1. Прысл. да шырокі.

2. у знач. вык. Пра вялікую адлегласць да чаго‑н., працягласць куды‑н. — Я тут! — данёсся знізу глухі голас. — Тут сцежка... Шырокая! Во! Пяць крокаў.. Лезьце сюды смела... Тут шырока, я вам кажу... Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)