зано́сны, ‑ая, ‑ае.

Занесены адкуль‑н. Заносныя камяні. Заносная хвароба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хларо́з, -у, м. (спец.).

1. Адна з форм малакроўя, анемія.

2. Хвароба раслін, пры якой парушаецца ўтварэнне хларафілу і лісце жаўцее.

|| прым. хларо́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рахі́т, -у, М -хі́це; м.

Дзіцячая хвароба, якая характарызуецца парушэннем развіцця касцей у выніку недахопу ў арганізме неабходных вітамінаў.

|| прым. рахіты́чны, -ая, -ае.

Р. целасклад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

туберкулёз, -у, м.

Інфекцыйная хвароба, пры якой пашкоджваюцца лёгкія, кішэчнік, косці, суставы і пад., выкліканая асобым мікробам — палачкай Коха.

|| прым. туберкулёзны, -ая, -ае.

Т. дыспансер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сап,

інфекцыйная хвароба.

т. 14, с. 165

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гепаты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Хвароба печані запаленчага або дыстрафічнага характару.

[Ад грэч. hēpar — печань.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глаўко́ма, ‑ы, ж.

Хвароба вачэй, пры якой павышаецца ціск унутры вока.

[Грэч. glaukōma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фузарыёз, ‑у, м.

Спец. Хвароба раслін, якая выклікаецца грыбамі роду фузарыум.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Érbübel

n -s, - спа́дчынная хваро́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Erkránkung

f -, -en хваро́ба, захво́рванне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)